یادگاری که در این گنبد دوّار بماند فهمیده‌ام هروقت از خوراک فکری تازه دور میفتم (شعر، داستان، نمایش‌نامه، مقاله، نقد، جستار، فیلم و چیزهایی از این قبیل) و یا چیزی تازه‌ای یاد نمی‌گیرم، قدم به قدم به زوال نزدیک‌تر می‌شوم. بی‌مایگی مرا همسایۀ اندوه می‌کند. این را هم نیک می‌دانم و با گوشت و پوست حس کرده‌ام که گاه دانستن مرا به اندوه می‌رساند. خواندن، دیدن، شنیدن و دانستن، ندانستن‌هایم را به رخ می‌کشند و محزونم می‌کنند. منبع
درباره این سایت